U heeft geen producten in uw winkelwagen.
Met een Leica SL drie dagen in Frankrijk
Ed Dorrestein, natuurfotograaf en mede-eigenaar van Cameraland, reist al jaren de wereld over om samen met zijn vrouw Rita te genieten van de natuur en vooral… te fotograferen. Deze trip naar vrienden in Scaer - Frankrijk 48° 1' 43.7'' N 3° 41' 39.6'' W namen zij een Leica SL Typ 601 en verschillende Leica objectieven mee om te testen.
Een winkel als fototas
Als mede-eigenaar van Cameraland heb je het geluk dat je de mooiste camera’s en lenzen gewoon op voorraad in de vitrine hebt staan en dus kan pakken wanneer je wilt. Hoe cool is dat? Als je dan ook nog eens Leica dealer bent is de kast gevuld met wel hele mooie camera’s die je allemaal uitnodigend aanstaren alsof ze willen zeggen “neem mij ook eens mee naar buiten”. Neen helaas, jullie blijven allemaal binnen want jullie zijn nieuw en moeten nieuw blijven!
De importeur van Leica in Nederland vond dit wel jammer. We testen allemaal soorten camera’s, maar eigenlijk nooit een Leica. Er was wel begrip voor onze terughoudendheid om zo’n mooie en kostbare camera bloot te stellen aan de elementen, de oplossing was dan ook om ons een testcamera mee te geven. “Wat wil je testen Ed?” Nou, doe mij dan maar een Leica SL Typ 601... alsjeblieft. De lenzen hebben we voldoende op voorraad in onze occasion afdeling, daar kan ik dus pakken wat ik wil. Deze keer gaan we op pad met:
- Leica SL typ 601
- Leica 24-90/2.8-4.0 Vario Elmarit-SL ASPH
- Leica 90/2.8 Tele-Elmarit M-3
- Leica 21/2.8 Elmarit M-2
- Leica M-adapter T
- Voigtlander 50/1.1 VM Nokton
- Hasselblad H4D
- Hasselblad HC 150
Leica SL - You hate it, I love it!
Leica heeft met de komst van de SL de lat voor de concurrenten hoog gelegd, heel hoog zelfs. Het is één van de beste, zo niet dé beste Full frame camera op de markt en dat merk je aan alles. Nu hoor ik je direct denken “dat mag ook wel, want hij is belachelijk duur” en daar heb je natuurlijk wel een punt. Duur kan nooit belachelijk zijn, maar ik begrijp de gedachtengang. Leica is nou typisch zo’n merk van voor- en tegenstanders. Hierbij hebben de tegenstanders het vooral over de prijs en prijzen de voorstanders vooral de kwaliteit.
De veel gehoorde opmerking “je betaalt alleen maar voor de naam” doet geen recht aan de kwaliteit, de vooruitstrevendheid en de visie van Leica. Natuurlijk zijn ze duur, ze ontwerpen een camera volledig naar eigen idee, doen geen enkele concessie t.a.v. gebruikte materialen en kwaliteitseisen en dat maakt dat er veel geld in ontwikkeling gaat zitten. Die kosten van de ontwikkeling worden - door de kleinere verkoopaantallen - gedeeld door een beperkt aantal kopers dus iedereen draagt per camera fors bij aan de ontwikkelkosten. Zelf ben ik er wel blij mee dat dit soort firma’s nog bestaan. Eigenzinnig, lef en de prijs zijn onbelangrijk als het dan maar heel goed is.
Made in Germany en dat merk je
De Leica SL is geen in een duur jasje gestoken kopie van een Sony A7, het is Made in Germany en dat merk je. De camera voelt zeer solide aan, de elektronische zoeker is de beste ter wereld en aan de hele opbouw van camera, maar ook menustructuur, merk je de Duitse gründlichkeit. Geen knop is teveel, geen enkel onderdeel voelt goedkoop aan en je hebt echt wat in je handen. Met een volgeladen accu stellen we het menu nog even in naar onze wensen en dan zijn we klaar voor de trip.
Omdat we toch Duitslands beste camera gaan testen, hebben we gekozen voor passend vervoer. Uit de Duitse topklasse is onze keuze gevallen op een Audi A8L 4.2 TDI quattro occasion en wat betreft de auto kunnen we direct wel naar de eindconclusie van zijn test gaan: We houden hem! Wegligging is formidabel, rijcomfort en afwerking type Amstel Hotel Lounge, brandstofverbruik matig dorstig en acceleratie ongeveer Boeing 747. De auto kostte overigens ongeveer evenveel als de Leica SL set.
Dag 1, de reis naar Scaer kan beginnen
04:30 uur. Thermoskan koffie mee, 1061 km voor de boeg, we gaan op pad. Onderweg stoppen we regelmatig, de hond en zijn baasjes moeten even de benen strekken en we maken al wat foto’s. Hiermee stuiten we direct op ons eerste punt van kritiek bij deze camera.
We kregen de camera aan de late kant van de importeur en, door alle haast die rond een reis hangt, hebben we weinig tijd genomen om de camera goed te bestuderen. Natuurlijk zijn we even door alle menu-instellingen gelopen, maar wat we niet door hadden is dat de sensor ingesteld stond op APS-c formaat. Deze instelling is zo klein weergegeven in het menu, dat je zelfs met leesbril op nog een extra loep nodig hebt om de instelling te lezen. Daarnaast geeft de camera geen kader in de zoeker, dus ongemerkt fotografeerden we het eerste uur in APS-c formaat. Overigens is de beeldkwaliteit ook bij crop bovenmatig goed, beter dan bij vele uitstekende APS-c camera’s, en heb je altijd een tot de rand gevulde zoeker. Onderstaande foto’s zijn het resultaat.
Als we aankomen bij onze vrienden in Scaër, blijkt de Smokey Joe al een paar uur aan te staan. We worden direct verwelkomt met een aangename geur van gebraden kip en houtvuur. De camera instelling hebben we inmiddels gewijzigd, vanaf nu fotograferen we dus in full-frame.
Dag 2, tijd voor de camera
Er is sprake van horizontale regen en dat zal, zoals later zal blijken, de gehele dag voortduren. We hebben hierdoor weinig zin om erop uit te trekken en dus alle tijd om de camera nader te onderzoeken en wat proeffoto’s te maken. De camera is weliswaar wat aan de zware kant, maar ligt wel prettig in de hand. Persoonlijk vind ik hem hier en daar te gladjes aanvoelen en zou ik wat rubber grepen verwachten. De afwerking is echter mede bepaald door het werkelijk prachtige design en het oog wil natuurlijk ook wat bij zo’n merk.
Het batterijverbruik, zo hebben we gisteren al gemerkt, is met gebruik van de de gps functie aan de hoge kant aan (een functie die ik graag gebruik om jullie te laten zien waar de foto’s gemaakt zijn). Zoek je een camera met een overdaad aan knoppen, dan kun je deze Leica SL direct overslaan. Dit toestel heeft weinig knoppen, is zeer intuïtief te gebruiken en het menu is erg makkelijk in te stellen. Waar ik persoonlijk wel moeite mee heb is de onder-overbelicht functie. Zelf fotografeer ik altijd op de automaat (vaak diafragmavoorkeuze) en pas ik de belichting aan met onder- of overbelichting. Leica is bij het ontwerp duidelijk uitgegaan van fotograferen in de manual stand, waarbij je directe controle in de zoeker hebt. Een filosofie die ik kan volgen en waar ik waarschijnlijk ook wel aan kan wennen. Deze functie kun je overigens ook toewijzen aan een functieknop, wat aan te raden is als je op deze manier wilt werken. Tijd voor wat testfoto’s.
Een plantenkas als studio
Zoals gezegd valt de regen met bakken uit de lucht. Gelukkig beschikken onze vrienden over een plantenkas van 1000 m2 waar we droog staan en voldoende licht hebben. De kas is overigens geen kas in de zin dat er planten staan, maar meer een speelplaats voor grote jongens. Dat blijkt direct als de trekker wordt binnengereden en er gelast moet worden. Een beetje fotograaf kan dat natuurlijk ook dus is het klusje snel geklaard.
Witbalans en scherpte
Wat opvalt is dat de automatische witbalans zijn werk uitstekend doet. Hij raakt niet erg in de war bij het slijpen, maar ook niet bij het lassen. De weergave van het schildersezel is direct perfect. Daarnaast zijn de foto’s erg scherp en gedetailleerd en we praten hier, met alle respect, toch over een kitlens.
To Bokeh, or not to Bokeh...
Leica lenzen zijn scherp, heel erg scherp. Minstens zo belangrijk is echter de onscherpte in de achtergrond en hoe de scherpte verloopt bij verschillende diafragma’s. De Leica Vario Elmarit 24-90/2.8-4.0 is een zoomlens en daarmee stelt Leica zichzelf voor een probleem dat ze naar mijn idee prima hebben weten op te lossen. Zoomlenzen hebben in de regel een minder aantrekkelijke bokeh, maar dat is natuurlijk onacceptabel voor een Leica. Er zijn bij de constructie van deze lens daarom veel diafragma lamellen gebruikt, hetgeen een mooie Bokeh geeft, en daarnaast is het ‘zachte’ Leica karakter behouden. De bokeh kun je best vergelijken met een prime lens en dat is knap voor een zoomlens!
Dag 2, tussen de horizontale regenbuien een streepje zon
Het weer blijft onverminderd slecht, maar heel af en toe laat een streepje zon zich tussen de buien door zien. De Leica SL is volgens de makers ‘weatherproof’, dat kunnen we vandaag dus prima testen. Binnen vijf minuten nadat de wandeling begon, krijgen we een mega-stortbui over ons heen. De camera houdt stand. We lopen naar camping Kerisole, de perfecte plek als je van landschap - en natuurfotografie houdt. De omgeving is prachtig, we maken bij elk bezoek dan ook altijd veel foto’s. Wat opvalt aan de camera is dat als je er twee dagen mee werkt, hij aanvoelt alsof je hem al jaren bezit. De bediening gaat moeiteloos en de veel geprezen zoeker is inderdaad fabuleus. Deze elektronische zoeker doet in geen enkel opzicht onder voor de traditionele zoekers van reflexcamera’s.
Ruis of juist niet
In de middag komt de regen weer met bakken uit de hemel. We gaan de kas weer in, zetten de camera op statief en gaan op zoek naar een geschikt onderwerp om te fotograferen met verschillende ISO waarden. Tussen een stapel schilderijen vinden we er een van Herman Brood, genaamd ‘podium idioot’. Hoewel alle foto’s in deze review bewerkt zijn (je wilt immers het uiterste laten zien), heb ik dat bij deze foto’s bewust niet gedaan. Ik wil jullie namelijk het slechts mogelijke resultaat laten zien, dus zonder achteraf ruisreductie toe te passen.
Scherp of niet? Oordeel Zelf!
Er wordt ontzettend veel gediscussieerd over of een foto wel of niet scherp is. Om dit te kunnen beoordelen, moet je het kunnen relativeren. Je weet pas of je moeder kan koken als je eens een keer ergens anders gaat eten. Met foto’s is dat net zo. Je ziet dus vaak pas of een foto echt gestoken scherp is als je er een scherpe naast zet. Maar wat als je een Leica test? Hoe weet je of het beeld nog scherper kan? De oplossing lag in het vergelijken met een camera met een nog grotere sensor met goed glas, hiervoor namen we een Hasselblad H4D-50 met verschillende objectieven mee. De voorkant van een tractor was een goed testobject.
Tot slot heb ik nog even snel een portret gemaakt en eigenlijk vat deze foto de kwaliteiten van de Leica SL met vario 24-90 perfect samen. Het beeld is mooi scherp en toch wat zacht, er is mooie onscherpte in de achtergrond, de belichting is goed en door het autofocuspunt in de zoeker te verplaatsen ook scherp op de juiste plek.
Dag 4, de conclusie na 3 dagen Frankrijk met de Leica SL
Drie dagen de camera testen bij slecht weer was niet wat we in gedachten hadden toen we besloten naar Frankrijk te gaan. Toch hebben we een goede indruk van de capaciteiten van dit Duitse wonder der techniek. De camera presteert op vrijwel elk vlak ronduit subliem. Een uitzondering hierop is de handligging, dit blijft voor mij een issue. Ik wil wat meer grip, zeker als het koud en guur is. De liefhebber zal dit echter niet veel uitmaken. Zelfs mijn testresultaten zijn voor de echte Leica fan niet zo zeer van belang. Het moet natuurlijk perfect zijn, maar je koopt de camera uiteindelijk met je hart. Mijn hart was eigenlijk al verkocht na de eerste 100 kilometer van de reis. De camera gaat terug naar de importeur, maar de auto gaat niet meer terug naar de garage. Die staat nu bij ons op de oprit.
Ed's score voor de Leica SL
5/5
Geplaatst in:
Tags:
